I.that does honor, honorable (class.): “numquam ab eo mentio de me nisi honorifica,” Cic. Phil. 2, 15, 39: “cum tu a me rebus amplissimis atque honorificentissimis ornatus esses,” id. Fam. 5, 2, 1: “orationem meam in te honorificam fuisse,” id. ib. § “3: honorificentissima verba,” id. Phil. 14, 11, 29: “seria partitur (Domitius Marsus) in tria genera, honorificum, contumeliosum, medium,” Quint. 6, 3, 108; cf. id. ib. § “6: si quid honorificum pagina blanda sonat,” Mart. 10, 45, 2: “P. Clodius in senatu sub honorificentissimo ministerii titulo M. Catonem a re publica relegavit,” Vell. 2, 45, 4.— Comp.: “honorificentius est,” Nep. Eum. 1, 5.—Adv.: hŏnōrĭfĭcē , honorably, with honor or respect, honorably: “aliquid de aliquo honorifice praedicare,” Cic. Phil. 11, 13, 33: “respondere alicui,” id. ib. 7, 8, 23: “consurgitur,” Cic. Verr. 2, 4, 62, § 138: “promittere (with large),” Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44: “iratus, quod ... nihil in se honorifice neque publice neque privatum factum esset,” that no honors had been shown him, Liv. 42, 1, 7.—Comp.: “ut nemini sit triumphus honorificentius quam mihi salus restitutioque perscripta,” Cic. Pis. 15, 35: “nec liberalius nec honorificentius se potuisse tractari,” id. Fam. 13, 27, 2.—Sup.: “aliquem honorificentissime appellare,” id. ib. 6, 6, 10: “litterae tuae cum amantissime tum honorificentissime scriptae,” id. Att. 14, 13, B, 2.
hŏnōrĭfĭcus , a, um, adj. honor + facio,