I.on that account, for that reason, therefore (freq. and class.; cf.: itaque, igitur, ergo; ideo, propterea; quare, quam ob rem, etc.).
I. Absol. (rare): “idcirco moneo vos ego hoc,” Plaut. Rud. prol. 28: “ille Cliniae servos tardiusculus est: Idcirco huic nostro tradita'st provincia,” Ter. Heaut. 3, 2, 5: “quod id quod factum sit, aliud alii videatur esse, et idcirco alius alio nomine id appellet,” Cic. Inv. 1, 8, 11; Caes. B. C. 1, 42, 3: “data Romanis venia est indigna poëtis. Idcircone vager scribamque licenter?” Hor. A. P. 265: “et idcirco disceptatione sublata pellitur e medio sapientia,” Lact. 5, 1, 5. —
II. Rel. (so most freq.).
A. Corresp. to causal sentences, with quod, quia, quoniam, or si: “idcirco arcessor, nuptias quod mihi apparari sensit,” Ter. And. 4, 2, 7: “negant, sapientem idcirco virum bonum esse, quod eum sua sponte bonitas delectet, sed quod, etc.,” Cic. Rep. 3, 16; cf. id. Fam. 9, 1, 2; Quint. 5, 10, 119: “idcirco quidam, comoedia necne poëma Esset, quaesivere, quod acer spiritus ac vis Nec verbis nec rebus inest, etc.,” Hor. S. 1, 4, 45: “quia natura mutari non potest, idcirco verae amicitiae sempiternae sunt,” Cic. Lael. 9, 32: “idcirco, judices, quia veram causam habebam, brevi peroravi,” id. Inv. 1, 48, 90: “neque enim, quia movetur qui ingreditur, idcirco qui movetur ingreditur,” Quint. 5, 9, 6; 2, 2, 2: “idcirco enumerabimus, non quia, etc.,” Col. 7, 5, 7; Plaut. Rud. 3, 3, 38: meminerimus idcirco te in istam provinciam missum, quoniam, etc., Traj. ap. Plin. Ep. 10, 32 (41); Col. 7, 5, 7: “haec idcirco, quoniam, etc.,” Dig. 47, 2, 92; ib. 49, 1, 10, § 4: “non, si Opimium defendisti, idcirco te isti bonum civem putabunt,” Cic. de Or. 2, 40, 170: “non enim, si Cicero recte sentinam reipublicae dixit ... idcirco probem illud quoque, etc.,” Quint. 8, 6, 15: “nec si pugnent inter se ... idcirco ars non erit,” id. 2, 17, 33; cf.: “nec, si te validus jactaverit auster in alto. Idcirco navem trans Aegaeum mare vendas,” Hor. Ep. 1, 11, 16.—Rarely with si omitted: non possis oculo quantum contendere Lynceus: “Non tamen idcirco contemnas lippus inungi,” Hor. Ep. 1, 1, 29.—
B. With a clause denoting the purpose, with ut, ne, or pron. rel.: “idcirco nemo superiorum attigit, ut ipse tolleret, Cic Verr. 2, 4, 4, § 7: quae ut fieret, idcirco pugnatum esse arbitror,” id. Rosc. Am. 47, 137: “cum prooemium idcirco comparatum sit, ut judex fiat conciliator,” Quint. 4, 2, 24: “quod si idcirco fieret, ut, etc.,” id. 8 praef. § 27; “12, 2, 12: sese idcirco ab suis discedere noluisse, quo facilius civitatem in officio contineret, ne omnis nobilitatis discessu plebs propter imprudentiam laberetur,” Caes. B. G. 5, 3, 6: “vos suspicarier, Me idcirco haec tanta facinora promittere, Qui vos oblectem, etc.,” Plaut. Ps. 1, 5, 150: “idcirco capite et superciliis semper est rasis, ne ullum pilum viri boni habere dicatur,” Cic. Rosc. Com. 7, 20: “idcircone nobilitas rem publicam reciperavit, ut, etc.,” id. Rosc. Am. 49, 141; cf. id. Rab. Perd. 8, 23: “idcirco ut possim linguam contemnere servi, utile consilium dedisti,” Juv. 9, 119.
