previous next
immĕrens (inm- ), entis (in tmesi:
I.inque merentes,Lucr. 2, 1104), adj. inmereo, undeserving, not meriting, innocent (poet. and in post-Aug. prose; cf. “indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10: “quaedam immerentia,innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8: “inscitum efferre injuriam tibi immerenti,Ter. Hec. 5, 1, 14.—Subst.: im-mĕrens , entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing: “male mereri de inmerenti inscitiast,Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter (inm- ), undeservedly: “a Philippo rege temulento immerenter damnata,Val. Max. 6, 2, ext. 1.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Plautus, Curculio, 1.3
    • Lucretius, De Rerum Natura, 2.1104
    • Suetonius, Divus Titus, 10
    • Valerius Maximus, Facta et Dicta Memorabilia, 6.2
    • Valerius Maximus, Facta et Dicta Memorabilia, 9.12.8
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: