I. Pass., easy to be obtained, attainable (rare; “not in Cic. and Cæs.): cui postulanti triumphum rerum gestarum magnitudo impetrabilem faciebat,” Liv. 39, 29, 4: “venia,” id. 36, 33, 5: “omnia et tuta apud Romanos,” id. 25, 29, 8: “votum facite Junoni,” Prop. 4 (5), 1, 101. “quo impetrabilior pax esset,” Liv. 30, 16, 15.—
II. Act., that easily obtains or effects, successful (ante- and postclass.): “non potuit venire orator magis ad me impetrabilis,” Plaut. Most. 5, 2, 40: “impetrabilior qui vivat, nullus est,” id. Merc. 3, 4, 20: “Nicator Seleucus efficaciae impetrabilis rex, Anim. 14, 8: dies,” on which a wish is gained, favorable, propitious, Plaut. Ep. 3, 2, 6: “efficacia,” Amm. 14, 8, 6; 15, 8, 21.— Adv.: impĕtrābĭlĭter , in a way likely to attain: impetrabilius, Symm. Or. pro Patr. 4 Mai.

