I.perf., ītum, 4, v. n. desid. [id.], relig. t. t., to seek to obtain through omens, to seek by consulting auspices: “ut nunc extis, sic tunc avibus magnae res impetriri solebant,” Cic. Div. 1, 16, 28: “in impetriendis consulendisque rebus,” id. ib. 1, 2, 3: “qui impetrire velit,” id. ib. 2, 15, 35: “impetritum, inauguratum est: quovis admittunt aves,” Plaut. As. 2, 1, 11.— Part. as subst.: impetrītum , i, n., a favorable auspice or omen, Val. Max. 1, 1, 1; Plin. 28, 2, 3, § 11.
impĕtrĭo , no