previous next
impĕtrĭo , no
I.perf., ītum, 4, v. n. desid. [id.], relig. t. t., to seek to obtain through omens, to seek by consulting auspices: “ut nunc extis, sic tunc avibus magnae res impetriri solebant,Cic. Div. 1, 16, 28: “in impetriendis consulendisque rebus,id. ib. 1, 2, 3: “qui impetrire velit,id. ib. 2, 15, 35: “impetritum, inauguratum est: quovis admittunt aves,Plaut. As. 2, 1, 11.— Part. as subst.: impetrītum , i, n., a favorable auspice or omen, Val. Max. 1, 1, 1; Plin. 28, 2, 3, § 11.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (4 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (4):
    • Plautus, Asinaria, 2.1
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia, 28.11
    • Cicero, De Divinatione, 1.16
    • Valerius Maximus, Facta et Dicta Memorabilia, 1.1.1
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: