I.morally defiled; hence, in gen., infamous, abominable, abandoned, vile (ante- and post-class.): “impuratus me ille ut etiam irrideat?” that vile wretch, Ter. Phorm. 4, 3, 64; 5, 7, 69: “belua, as a term of reproach,” Plaut. Rud. 2, 6, 59: “nisi scio probiorem hanc esse quam te, impuratissime,” id. ib. 3, 4, 46: “impuratissima illa capita (hominum),” App. M. 8, p. 221, 19.
impūrātus (inp- ), a, um, P. a., from impuro, not in use (for in Sen. Ep. 87, 16, the true reading is inspurcavit),