I.to hear, learn, esp. something secret (mostly ante-class. and in the tempp. perff.): quod ego inaudivi, accipite, Pac. ap. Non. 126, 23: “unde hoc tam repente jucundum inaudivi melum?” Nov. ib. 21: “quorum erupit illa vox de qua ego ex te primum quiddam inaudieram,” Cic. Fragm. ib. 20; cf.: “numquid de quo inaudisti?” id. Att. 6, 1, 20: “metus ne de hac re quippiam indaudiverit,” Plaut. Most. 3, 1, 11; id. Merc. 5, 2, 100; 103: “nam os columnatum poëtae esse indaudivi barbaro,” id. Mil. 2, 2, 56; 2, 5, 32; id. Aul. 2, 2, 88: “et Aquini et Fabrateriae consilia sunt inita de me quae te video inaudisse,” Cic. Fam. 9, 24, 1; cf.: “re denique multo ante Gadibus inaudita, fore huic ut ab illo periculum crearetur,” id. Balb. 18, 41: “inaudita sententia,” Just. 22, 3, 7.—Absol.: bonis dictis, quaeso, ne ille inaudiat, Afran. ap. Non. 126, 25 (Com. Rel. p. 149 Rib.).
ĭn-audĭo (arch. ind-audio , cf. Ritschl Proleg. ad Plaut. p. 143), īvi or ĭi, ītum, 4, v. a.,