I.a.
I. Lit. To take omens from the flight of birds, to practise augury, to divine: “per sacram viam augures ex arce profecti solent inaugurare,” Varr. L. L. 5, § 47 Müll.: impetritum, inauguratum'st: “quovis admittunt aves,” Plaut. As. 2, 1, 11: “Palatinum Romulus, Aventinum Remus ad inaugurandum templa capiunt,” Liv. 1, 6, 4: “agedum, divine tu, inaugura, fierine possit, quod nunc ego mente concipio,” Liv. 1, 36, 4. —Hence, b. inaugŭrāto , adv. (lit. abl. absol.), after consulting the birds: “id quia inaugurato Romulus fecerat,” Liv. 1, 36, 3: “consecrare locum,” id. 1, 44, 4.—
II. Transf.
A. To give a certain sanctity to a place or (official) person by ceremony of consulting the flight of birds, to consecrate, inaugurate, install: “locum,” Liv. 3, 20, 6: VRBEM (Romulus) Calend. Praenest. ap. Inscr. Orell. 2, p. 386: cur non inaugurare? Sume diem; “vide, qui te inauguret,” Cic. Phil. 2, 43, 110: “augur in locum ejus inauguratus est filius,” Liv. 30, 26, 10; so, “aliquem flaminem,” id. 27, 8, 4; 41, 28, 7.—
B. In gen., to install: “cena et poculis magnis inauguratur (dux latronum),” App. M. 7, p. 191: comitia, quae habentur aut regis aut flaminum inaugurandorum causa, Lab. ap. Gell. 15, 27, 1: “si flamines Diales inaugurentur,” Gai. Inst. 1, 130.