I. Lit. (for the simple colere), to cultivate (late Lat.): in his terris, quas incolunt (rusticani), Cod. Th. 13, 1, 3. —
II. Transf., to dwell or abide in a place, to inhabit (class.).
(α).
Act. (only so in Cic.): “jam qui incolunt eas (sc. maritimas) urbes, etc.,” Cic. Rep. 2, 4: “illam urbem,” Cic. Verr. 2, 4, 10, § 21; id. Ac. 2, 45, 137: “Delum,” Cic. Verr. 2, 1, 17, § 46: “illos lacus lucosque,” id. ib. 2, 5, 72, § “188: eos agros,” id. Rep. 2, 2: “eam partem terrae,” id. ib. 1, 17; cf. “terras,” id. N. D. 2, 16, 42: “illum locum,” id. Rep. 6, 15 fin.: “quem locum,” id. Tusc. 1, 6, 11: “ea loca,” Caes. B. G. 2, 4, 2: “unam, aliam, tertiam partem Galliae,” id. ib. 1, 1, 1: “Alpes,” id. ib. 4, 10, 3 et saep.: “eamdem patriam,” Liv. 4, 3, 3: “piscibus atque avibus ferisque, quae incolunt terras,” id. 25, 12, 6: “secessum,” Plin. Ep. 2, 17 fin.; cf.: “indulgens templa vetustis Incolere atque habitare deis,” Sil. 14, 672.—In pass.: “e locis quoque ipsis, qui a quibusque incolebantur,” Cic. Div. 1, 42, 93; 2, 44, 92. —
(β).
Neutr.: “Neptuno, qui salsis locis incolit,” Plaut. Rud. 4, 2, 2: “Germani, qui trans Rhenum incolunt,” Caes. B. G. 1, 1, 4: “cis Rhenum,” id. ib. 2, 3, 4: “remanere uno in loco incolendi causa,” id. ib. 4, 1, 7: “qui inter mare Alpesque incolebant,” Liv. 1, 1, 3: “erat oppidum Vaga, ubi et incolere et mercari consueverant multi mortales,” Sall. J. 47, 1.