I.v. freq. [id.].
I. To call or cry out to one (class.).
A. Encouragingly, to call upon, challenge (only in Verg.): “tum Bitiae dedit increpitans,” Verg. A. 1, 738.—
B. Reprovingly, to chide, blame, rebuke: “increpitare atque incusare Belgas,” Caes. B. G. 2, 15, 5: “irridere ex muro atque increpitare vocibus,” id. ib. 2, 30, 3: “verbis quoque increpitans,” Liv. 1, 7, 2: “hostis amare, quid increpitas, mortemque minaris?” Verg. A. 10, 900: “aestatem seram,” id. G. 4, 138: “ob invidiam tibi increpitarent,” Prop. 2, 26, 15: “aliquem segnitiae,” to accuse, Sil. 9, 6; cf.: “ignaviam alicui,” to cast up to one, reproach one with, Val. Max. 3, 3, 2 fin.—
II. Transf., to beat, strike (very rare): “languentia pectora dextrā,” Stat. Th. 10, 132.