I.v. freq. n. and a. [incurro], to run to or against, to dash or strike against, to assault, attack (class.).
I. Lit.
(α).
With in: “jam in vos incursabimus,” Plaut. Bacch. 5, 2, 29: “in agmen Romanum,” Liv. 36, 14, 12.—
(β).
With the simple acc.: “aliquem pugnis,” to pitch into, Plaut. Rud. 3, 4, 16: “(me) boves incursent cornibus,” id. Aul. 2, 2, 57: ubi vivos homines mortui incursant boves (meaning raw hides as whips), id. As. 1, 1, 22: “agros Romanos,” to make an incursion into, Liv. 5, 31, 5; 2, 48, 6; 6, 36, 1: “latera,” id. 22, 18, 14.—In pass.: “agmen incursatum ab equitibus hostium,” Liv. 24, 41; Tac. A. 15, 1.—With dat.: “silvasque tenent delphines, et altis Incursant ramis,” Ov. M. 1, 303: “rupibus incursat,” runs against the rocks, id. ib. 14, 190.—
2. In partic., to fall upon, assault a woman carnally (post - class.): “nuptam alienam,” Tert. Pud. 4.—
B. Transf.: “ea, quae oculis vel auribus incursant,” that strike, meet them, Quint. 10, 3, 28; cf.: “pleraque in oculos incurrunt,” Quint. 10, 3, 16: “incurrit haec nostra laurus in oculos,” Cic. Fam. 2, 16, 2: “lana ovis nigrae, cui nullus alius color incursaverit,” is intermixed, Plin. 28, 8, 28, § 111.—