I.displeasure, indignation, disdain.
I. Lit.
A. In gen.: “sive indignatione et dolore vinculorum,” Hirt. B. G. 8, 44, 2 (Kraner, indignitate; “class.): liberrima,” Hor. Epod. 4, 10: “erumpens animo ac pectore,” Vell. 2, 66: “senatus tanta exarsit, ut, etc.,” Plin. 33, 1, 6, § 18: “indignationem alicujus in se convertere,” id. 9, 30, 48, § 92: “movere,” Liv. 4, 50, 1: “publicae,” id. 3, 48, 9.— Plur., expressions of indignation: “audiebantur,” Liv. 25, 1, 9. —
B. In partic., an exciting of indignation by rhetorical art: “indignatio est oratio, per quam conficitur, ut in aliquem hominem magnum odium, aut in rem gravis offensio concitetur,” Cic. Inv. 1, 53, 100; Quint. 4, 3, 15.—
II. Transf.
A. (Poet.) A provocation, occasion for indignation: “ne qua indignatio desit,” Juv. 5, 120.—
B. A hurt, wound, injury to the body, a sore (only post-class.), Veg. Vet. 1, 63; 2, 13; 5, 14 al.