I.not suitable to the human condition, that does not befit a human being.
I. Inhuman.
A. Rude, savage, barbarous: “quis tam fuit durus et ferreus, quis tam inhumanus, qui non illorum miseria commoveretur,” Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121: “vox,” id. Fin. 3, 19, 64: “scelus,” Liv. 1, 48, 7: “crudelitas,” id. 21, 4, 9: “via,” covered with corpses, Tac. H. 2, 70: “securitas,” that enjoyed itself during the slaughter, id. ib. 3, 83: “testamentum,” cruel, unjust, Cic. Verr. 2, 1, 42, § 107.—
B. Unpolished, uncivil, unmannerly, ill-bred, churlish, discourteous: “quis contumacior, quis inhumanior, quis superbior,” Cic. Verr. 2, 2, 78, § 192: “moderati nec difficiles, nec inhumani senes,” id. de Sen. 3, 7: “at hoc idem si in convivio faciat, inhumanus videatur,” ill-bred, id. Off. 1, 40, 144: “agrestis et inhumana neglegentia,” id. ib. 36, 130: “homo inhumanissimus,” Ter. Phorm. 3, 2, 24: “aures,” uncultivated, Cic. Or. 51, 172.—
II. Superhuman, godlike: “mensae,” App. M. 5, p. 334: “sententia,” id. de Deo Soc. 5, p. 44, 24.— Hence, adv. in two forms.
1. ĭnhūmānē , inhumanly, savagely, cruelly: “nimis graviter cruciat adulescentulum, nimisque inhumane,” Ter. Heaut. 5, 5, 2: “facere contraque naturae legem,” Cic. Off. 3, 6, 30: “muta (oratio),” Nazar. Pan. ad Const. 16.— Comp.: “inhumanius dicere,” Cic. Lael. 13, 46.—
2. ĭn-hūmānĭter , uncivilly, discourteously: “me miratum esse istum tam inhumaniter fecisse, ut, etc.,” Cic. Q. Fr. 3, 1, 6, § 21; Cic. Verr. 2, 1, 52, § 137, acc. to Prisc. p. 1010 P. (where the MSS. have inhumane).