I.imperf.: “insanibat,” Ter. Phorm. 4, 3, 37), 4, v. n. insanus, to be of unsound mind (syn.: furo, deliro, desipio).
I. Lit.
A. As a medic. t. t., to be mad, insane, of men, Cels. 3, 18, 66; 2, 7, 69 al.; “of animals,” Plin. 27, 11, 76, § 101.—
B. To be senseless, without reason, mad, insane: “insanire ex amore,” Plaut. Merc. 2, 2, 53: “homo insanibat (for insaniebat),” Ter. Phorm. 4, 3, 37: “usque eo est commotus, ut insanire omnibus ac furere videretur,” Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39: “insanire tibi videris, quod, etc.,” id. Fam. 9, 21, 1: “nisi ego insanio,” id. Att. 7, 10: “ex injuria,” Ter. Ad. 2, 1, 43; Liv. 7, 39: “cum ratione,” Ter. Eun. 1, 1, 18: “certa ratione modoque,” Hor. S. 2, 3, 271. —
II. Transf., to act like a madman, to rage, rave: “quid opus fuit hoc, hospes, sumptu tanto, nostra gratia? Insanivisti hercle,” Plaut. Mil. 3, 1, 160: “amavi equidem olim in adulescentia: Verum ad hoc exemplum numquam ut nunc insanio,” id. Merc. 2, 1, 40: “insanire libet quoniam tibi,” Verg. E. 3, 36: “manu,” i. e. in battle, Stat. Th. 3, 668.— Of speech; “dicendi genus. quod ... specie libertatis insanit,” Quint. 12, 10, 73.—Of a rage for building, Auct. Her. 4, 50, 63.—
(β).
With acc.: errorem. Hor. S. 2, 3, 63: “sollemnia,” id. Ep. 1, 1, 101: “amores alicujus,” to be madly in love with one, Prop. 2, 34, 25 (3, 32, 25 M.): “hilarem insaniam insanire,” Sen. Vit. Beat. 12. —