I.to make a plausible charge (true or false) against a person before a tribunal; to make suspected, charge, accuse, blame, esp. falsely; to invent a charge or bear false witness against (syn.: accuso, incuso, arguo).
1. With acc. of person: “si non facit tu male facis, quae insontem insimules,” Plaut. Men. 5, 2, 55: “hic tu me etiam insimulas,” Cic. Fam. 7, 13, 1: “non possum quemquam insimulare falso,” Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107: “hic tu me etiam insimulas,” id. Fam. 7, 13, 1: “(hunc) velut insidiis ejus petitus sceleste insimulare coepit,” Vell. 2, 60, 3: “criminibus falsis insimulasse virum,” Ov. H. 6, 21.—
2. With acc. of person and gen. of the charge: “Amphitruo uxorem insimulat probri,” Plaut. Am. 1, 2, 15: “se peccati, quod, etc.,” Cic. Tusc. 3, 27, 64: “Verrem avaritiae,” Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128: “Vercingetorix proditionis insimulatus,” Caes. B. G. 7, 20: “proditionis insimulari,” Liv. 44, 16: “erum insimulabis avaritiae,” Ter. Phorm. 2, 3, 12: “repetundarum insimulari,” Quint. 4, 2, 15 Halm.—
3. With acc. and inf.: “queruntur, quod eos insimulemus omnia incerta dicere,” Cic. Ac. 2, 10, 32: “insimulant hominem fraudandi causa discessisse,” Cic. Verr. 2, 2, 24, § 59: “et quod illum durum insimulat, id non est,” Ter. Heaut. 1, 2, 30; cf. in pass., with nom. and inf.: “rumore tenus insimulatus fovisse partes hostiles,” Amm. 14, 5, 3: “Alcibiades absens insimulatur Athenis mysteria Cereris enuntiavisse,” Just. 5, 1, 1.—
4. With two acc.: mirum'st sic (eum) me insimulare falso facinus tam malum, Flaut. Am. 2, 2, 229: “quod illum insimulat durum, id non est,” Ter. Heaut. 1, 2, 30.—
5. With acc. of the charge alone: “non istuc quod tu insimulas,” Plaut. Aul. 2, 4, 9 (Bothe and Wagner, quo): “istuc facinus, quod tu insimulas,” id. Am. 2, 2, 188 Fleck.: “id quod ego injuratus insimulo,” Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107; 2, 5, 59, § 153: “aperta,” id. Clu. 64, 180; cf.: “neque aliud quam patientia aut pudor, quod legato pepercisset, insimulari posset,” Liv. 29, 20, 4. —
6. With abl. of manner: “fateri facinus insimulati falso crimine senatus,” Liv. 6, 16, 1; Ov. H. 6, 21 (supra).