I.unwise, senseless, foolish (class.): “sed ego insipiens nova nunc facio,” Plaut. Cas. 5, 2, 4: “insipiens fortunatus,” Cic. Lael. 15, 54: “sermo insipientium (opp. sapiens),” id. Fin. 2, 15, 50. — Comp.: “quis homost me insipientior, qui, etc.,” Plaut. Trin. 4, 2, 84: “ego insipientior quam illi ipsi,” id. Div. 2, 23, 51.—Sup.: “insipientissimus,” Sen. Q. N. 2, 59.—Adv.: insĭpĭen-ter , unwisely, foolishly: “a me factum,” Plaut. Mil. 2, 6, 78: “factum,” id. Truc. 4, 3, 53: “sperat,” Cic. de Sen. 19, 68.
in-sĭpĭens (insăp- , Schol. Bob. ad Cic. Sest. 53; p. 304, 16 Bait.), entis, adj. 2. in-sapiens,