I. A being unaccustomed to a thing, unusualness, novelty; with gen. (class.).
A. In gen.: “fori, judiciorumque,” Cic. Rosc. Am. 31, 88: “itineris,” Sall. J. 94, 2: “loci,” Cic. Deiot. 2, 5: “voluptatum,” id. Cael. 31, 75: “disputationis,” id. de Or. 1, 22.—
B. Rhet., unusualness, novelty, strangeness, affectedness in the choice of words: “orationis,” Cic. Brut. 82, 284: “verborum,” id. de Or. 3, 13: “peregrina,” id. ib. 12.—In plur.: “insolentias verborum a veteribus dictorum respuere,” Gell. 13, 21, 22.—
II. Want of moderation, pride, haughtiness, arrogance, insolence: “illa tua singularis insolentia, superbia, contumacia,” Cic. Verr. 2, 4, 41, § 89; id. ib. 2, 3, 44, § 106; lavish indulgence; opp. continentiam, id. Phil. 9, 6, 13; id. Fam. 9, 20, 1: “hominis,” id. de Or. 2, 52, 209: “modeste insolentiam suam continere,” id. Agr. 1, 6, 18: “ex secundis rebus,” Sall. J. 40, 5: “insolentiam alicui obicere,” Nep. Epam. 5: “gloriae,” id. Ag. 5. — Plur.: “spiritus a noxiorum insolentiis premitur,” Phaedr. 3, epil. 31.