I.a. [insilio], to spring or leap at or upon a thing, to leap, bound, jump, spring.
I. Lit.: “fores calcibus,” Ter. Eun. 2, 2, 54: “floribus,” Verg. G. 4, 11: “sub armis Insultare solo,” id. ib. 3, 116: “busto,” Hor. C. 3, 3, 40: “fluctibus insultavere carinae,” Ov. M. 1, 133: “Batavi dum insultant aquis,” Tac. A. 2, 8: “rogis,” Prop. 2, 8, 20 (2, 8, b. 4. M.).—
(γ).
Absol.: fremit aequore toto Insultans sonipes. Verg. A. 11, 599.—
II. Trop., to behave insolently towards any one, to scoff at, revile, abuse, taunt, insult: “alicui in calamitate,” Cic. Verr. 2, 5, 50: “dominis,” Liv. 1, 48, 2: “alicui per contumelias,” id. 3, 62, 1: “adversis rebus eorum,” id. 36, 29, 9: “jacenti,” Ov. Tr. 2, 571: “casibus alicujus,” id. ib. 5, 8, 4.—
(β).
With acc.: multos bonos, Sall. Fragm. ap. Don. ad Ter. Eun. 2, 2, 54; Serv. Verg. A. 9, 643: “patientiam et segnitiam cujuspiam,” Tac. A. 4, 59.—
(δ).
With abl.: “morte mea,” at my death, Prop. 3, 6 (4, 5), 24.—(ε) Absol.: “quippe impune se insultaturos,” Liv. 2, 45: “cernis ut insultent Rutuli,” exult, Verg. A. 10, 20.