I. In gen., a prohibition: “nequeone ego ted interdictis facere mansuetem meis?” Plaut. As. 3, 1, 1: “deorum,” Cic. Pis. 21, 48.—
II. In partic., as a legal t. t., a provisional decree of the prætor, esp. in disputes of private persons respecting possession, prohibiting some act, a prætorian interdict: “certis ex causis praetor aut proconsul auctoritatem suam finiendis controversiis interponit ... formulae verborum quibus in ea re utitur interdicta decretave vocantur: interdicta cum prohibet aliquid fieri,” Gai. Inst. 4, 139 sq. (v. the context): “ergo hac lege jus civile, causae possessionum, praetorum interdicta tollentur,” Cic. Agr. 3, 3: “possessionem per interdictum repetere,” id. Caecin. 3: “interdicto contendere cum aliquo,” id. de Or. 1, 10: “venire ad interdictum,” Petr. 13 and 83 (for the different classes of interdicts and their effects, v. Gai. Inst. 4, 142 sqq.; Just. Inst. 4, 15 Sandars ad loc.).