I.a scoffing, mocking, mockery, derision: “irrisu coarguere aliquid,” Plin. 28, 8, 29, § 114: “irrisum pueri sperans,” Tac. A. 13, 15: “irrisui esse,” to be a laughing-stock, Caes. B. C. 2, 15: “hostibus irrisui fuit,” Tac. A. 14, 39; id. H. 1, 7: “scripsisse eos non sine irrisu generis humani arbitror,” Plin. 37, 9, 40, § 124: “irrisui haberi,” to be made a laughing-stock of, be made game of, App. M. 5, p. 172: “ab irrisu,” out of mockery, Liv. 7, 10.
irrīsus (inr- ), ūs, m. irrideo,