I.to rush or force one's way into, invade, press into, make an attack upon.
I. Lit.: “ilico equites jubet dexterā inruere,” Plaut. Am. 1, 1, 88 (dub.; “Ussing, inducere): quam mox inruimus?” Ter. Eun. 4, 7, 18: “irruimus ferro,” Verg. A. 3, 222: “in aedis alienas,” Ter. Ad. 1, 2, 8: “in mediam aciem,” Cic. Fin. 2, 19, 61: “in aliquem,” id. Dom. 45: “super collum alicujus,” to embrace eagerly, Vulg. Gen. 46, 29: “super gladium suum,” id. 1 Par. 10, 4.—
(γ).
With acc.: “proximos agros,” Front. 1, 5, 16: “Rhodopen,” Claud. IV. Cons. Hon. 50: “Alpes,” id. Epigr. 77, 5: “has terras, of waters,” Amm. 17, 13, 4.—
II. Trop., to force one's way into, rush into, enter eagerly into or upon, seize upon: “in alienas possessiones,” Cic. de Or. 1, 10, 41: “verecunda debet esse translatio, ut deducta esse in alienum locum, non irruisse videatur,” id. ib. 3, 41, 165: “in odium alicujus et offensionem,” to incur, Cic. Verr. 1, 12, 35: “inruente in se Spiritu Dei,” Vulg. Num. 24, 2: “permulta sunt circumspicienda, ne quid offendas, ne quo irruas,” make a hasty blunder in speaking, Cic. de Or. 2, 74, 301.—