previous next
irrŭo (inr- ), rŭi, 3, v. n. in-ruo,
I.to rush or force one's way into, invade, press into, make an attack upon.
(β). With dat.: “flammis,Claud. Cons. Mall. Theod. 194.—
(γ). With acc.: “proximos agros,Front. 1, 5, 16: “Rhodopen,Claud. IV. Cons. Hon. 50: “Alpes,id. Epigr. 77, 5: “has terras, of waters,Amm. 17, 13, 4.—
(δ). With se: “vide ne ille huc prorsus se irruat,Ter. Ad. 4, 2, 11.—
II. Trop., to force one's way into, rush into, enter eagerly into or upon, seize upon: “in alienas possessiones,Cic. de Or. 1, 10, 41: “verecunda debet esse translatio, ut deducta esse in alienum locum, non irruisse videatur,id. ib. 3, 41, 165: “in odium alicujus et offensionem,to incur, Cic. Verr. 1, 12, 35: “inruente in se Spiritu Dei,Vulg. Num. 24, 2: “permulta sunt circumspicienda, ne quid offendas, ne quo irruas,make a hasty blunder in speaking, Cic. de Or. 2, 74, 301.—
(β). With dat.: “cladibus,Luc. 7, 60.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (11 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (11):
    • Old Testament, 1 Chronicles, 10.4
    • Cicero, Against Verres, 2.1.35
    • Cicero, On his House, 45
    • Vergil, Aeneid, 3.222
    • Old Testament, Genesis, 46.29
    • Old Testament, Numbers, 24.2
    • Plautus, Amphitruo, 1.1
    • Cicero, On Oratory, 1.10
    • Cicero, On Oratory, 2.74
    • Lucan, Civil War, 7.60
    • Cicero, de Finibus Bonorum et Malorum, 2.19
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: