previous next
jūmentum , i, n. contr. from jugimentum, from jungo:
I.jumenta ducunt,Plaut. Ep. 2, 2, 27; a beast used for drawing or carrying, draught-cattle, a beast of bur- den, esp. a horse, mule, or ass (class.): “cum illam curru vehi jus esset, morarenturque jumenta,Cic. Tusc. 1, 47, 113; Caes. B. C. 1, 60: “jumento nihil opus est, i. e. equo,Cic. Att. 12, 32: “sarcinaria,beasts of burden, Caes. B. C. 1, 81: “non jumenta solum, sed elephanti etiam,Liv. 21, 37: “vectus jumentis junctis,Nep. Tim. 4: “servi ut taceant, jumenta loquentur,Juv. 9, 103.—Freq. opp. boves: “jumenta bovesque,Col. 6, 19; cf. Amm. 16, 12, 22; 35: “jumentis legatis boves non continentur,Paul. Sent. 3, 6, 74.— Sing. collect.: “vultur, jumento et canibus relictis, etc.,Juv. 14, 77.—
II. A carriage, vehicle, XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 28.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (9 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (9):
    • Cicero, Letters to Atticus, 12.32
    • Caesar, Civil War, 1.81
    • Caesar, Civil War, 1.60
    • Plautus, Epidicus, 2.2
    • Cornelius Nepos, Timoleon, 4
    • Livy, The History of Rome, Book 21, 37
    • Cicero, Tusculanae Disputationes, 1.47
    • Gellius, Noctes Atticae, 20.1.28
    • Columella, Res Rustica, 6.19
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: