previous next
junctūra , ae, f. id.,
I.a joining, uniting; a juncture, joint (poet. and post-Aug.).
I. Lit.: “boum,Col. 2, 2 22: “genuum,Ov. M. 2, 823: “ut umor teneat juncturas,” i. e. the commissures, joints, Plin. 16, 40, 79, § 214: “quadrato saxo murus ducatur juncturis quam longissimis,Vitr. 5, 12, 6: “laterum juncturas fibula mordet,the two ends of the girdle which meet, Verg. A. 12, 274.—
B. Transf.
1. Plur., trappings, mountings (post-class.): “data et vehicula cum mulabus, et mulionibus, cum juncturis argenteis,Capitol. Ver. 5.—
2. A team (postclass.): “carruca cum junctura legata,Paul. Sent. 3, 6, 91.—
II. Trop., a connection: “generis,” i. e. relationship, consanguinity, Ov. H. 4, 135.—
B. In partic.
2. Gram., a joining together, compounding: “dixeris egregie, notum si callida verbum Reddiderit junctura novum,Hor. A. P. 47.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (6 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (6):
    • Ovid, Metamorphoses, 2.823
    • Vergil, Aeneid, 12.274
    • Horace, Ars Poetica, 47
    • Vitruvius, On Architecture, 5.12.6
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 4.32
    • Columella, Res Rustica, 2.2
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: