I.a joining, uniting; a juncture, joint (poet. and post-Aug.).
I. Lit.: “boum,” Col. 2, 2 22: “genuum,” Ov. M. 2, 823: “ut umor teneat juncturas,” i. e. the commissures, joints, Plin. 16, 40, 79, § 214: “quadrato saxo murus ducatur juncturis quam longissimis,” Vitr. 5, 12, 6: “laterum juncturas fibula mordet,” the two ends of the girdle which meet, Verg. A. 12, 274.—
B. Transf.
1. Plur., trappings, mountings (post-class.): “data et vehicula cum mulabus, et mulionibus, cum juncturis argenteis,” Capitol. Ver. 5.—
II. Trop., a connection: “generis,” i. e. relationship, consanguinity, Ov. H. 4, 135.—
B. In partic.
1. Rhet.: “in omni compositione tria sunt necessaria, ordo, junctura, numerus,” Quint. 9, 4, 32.—
2. Gram., a joining together, compounding: “dixeris egregie, notum si callida verbum Reddiderit junctura novum,” Hor. A. P. 47.