I.a lip (form labia, ante- and post-class. for labrum; “labium, also post-Aug.: Verrius Flaccus sic distinxit, modica esse labra, labia immodica et inde labiones dici,” Charis. p. 79 P.): “dejecta labia,” App. M. 3, p. 140.—In neutr.: labium, Seren. ap. Non. 210, 21.—More freq. in plur.: “age tibicen: refer ad labias tibias,” Plaut. Stich. 5, 4, 41: “tremulus labeis demissis,” Ter. Eun. 2, 3, 44; Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4: “labiae pendulae,” App. M. 3, p. 140. —Form labea, Pompon. ap. Non. 456, 43: “labearum ductu,” Gell. 18, 4, 6.—In neutr.: “salivosa labia,” App. Mag. p. 313: “labiorum fissuris mederi,” Plin. 29, 3, 11, § 46: “ulcera labiorum,” id. 34, 11, 27, § 115; Quint. 11, 3, 160 dub.; Lact. Opif. D. 10, 13; Just. 1, 10, 15; 15, 3, 4.—Prov.: “labiis ductare aliquem,” to ridicule, make game of one, Plaut. Mil. 2, 1, 15.—
lăbĭa or lăbĕa , ae, f., and lăbĭum , ii, n. Gr. λάπτω; Lat. lambo, labrum, labeo; cf. Germ. Lippe; Engl. lip,