I.gen. plur. lituum, Luc. 1, 237; Val. Fl. 6, 166; Sil. 13, 146), m. prob. Etruscan; prim. signif. crooked.
I. Lit.
A. The crooked staff borne by the augurs, an augur's crook or crosier, augural wand: “dextra manu baculum sine nodo aduncum tenens, quem lituum appellaverunt,” Liv. 1, 18, 7; cf.: “lituus iste vester, quod clarissimum est insigne auguratus,” Cic. Div. 1, 17. 30; “Geh. 5, 7, 8: Quirinalis,” Verg. A. 7, 187: “lituo pulcher trabeaque Quirinus,” Ov. F. 6, 375.—
B. A crooked wind-instrument (used to give signals in war), a curved trumpet, cornet, clarion: lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 Vahl.); Verg. A. 6, 167: “jam lituus pugnae signa daturus erat,” Ov. F. 3, 216: “lituo tubae Permixtus sonitus,” Hor. C. 1, 1, 23: “stridor lituum clangorque tubarum,” Luc. 1, 237: “cornua cum lituis audita,” Juv. 14, 200.—
II. Transf., a signal: de lituis, βοώπιδος, Cic. Att. 2, 12, 2.—
III. Trop., an instigator, author: “lituus meae profectionis,” Cic. Att. 11, 12, 1.