I.act. collat. form, v. miro), v. dep. a. and n. Sanscr. smi, smile; Gr. μειδάω; cf.: mirus, nimīrum, to wonder or marvel at, to be astonished or amazed at a thing; to admire; constr. with acc., acc. with inf., with quod, si, quā ratione, quid, unde, etc., with de, and poet.; in Greek constr. also aliquem alicujus rei (class.).
(α).
With acc.: “neglegentiam hominis,” Cic. Att. 10, 5, 59: “illud jam mirari desino, quod ante mirabar,” id. de Or. 2, 14, 59: “signa, tabulas pictas, vasa caelata,” Sall. C. 11, 6: “praemia,” Verg. G. 3, 49: “patrem,” to honor admiringly, Stat. S. 5, 2, 75: “alia digna miratu,” of admiring wonder, Sen. Ep. 94, 56: “mirari se,” to admire one's self, be in love with one's self, be vain, Cat. 22, 17.—
(β).
With object-clause: “si quis forte miratur, me ad accusandum descendere,” Cic. Div. in Caecil. 1, 1.—
(γ).
With quod: “mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset,” Cic. Div. 2, 24, 51.—
(δ).
With si: “idne tu miraris, si patrissat filius?” Plaut. Ps. 1, 5, 27: miror si, I should wonder, be surprised, if: “miror, in illā superbiā et importunitate si quemquam amicum habere potuit,” Cic. Lael. 15, 54.—(ε) With rel.-clause: “ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit,” Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134: “ejus rei quae causa esset miratus,” Caes. B. G. 1, 32: “miror, quid ex Piraeo abierit,” Ter. Eun. 2, 2, 59: “satis mirari non possum, unde, etc.,” Cic. N. D. 1, 34, 95: “si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc.,” id. Sest. 1.—(ζ) With de: “de singulari impudentiā,” Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—(η) With cum: ne quis miretur, cum tam clare tonuerit, Pompon. ap. Non. 473, 3 (Com. Rel. v. 4 Rib.).—(θ) Poet. in Greek constr. (θαυμάζω τινά τινος), aliquem alicujus rei: “(te) justitiaene prius mirer belline laborum,” Verg. A. 11, 126.—
II. Trop.
A. To have a regard for: “familiaritates ... amantium nos amicorum et nostra mirantium,” Cic. Off. 2, 8, 30.—
B. Of inanim. subjects (poet.): “(arbos) miraturque novas frondes et non sua poma,” Verg. G. 2, 82.—Hence, mīran-dus , a, um, P. a., wonderful, strange, singular (class.): “in mirandam altitudinem depressum,” Cic. Verr. 2, 5, 27, § 68: “mirandum in modum,” in a wonderful manner, id. Att. 9, 7, 3: “cliens,” Juv. 10, 161: “fides,” Stat. S. 1, 3, 20.—Neutr. absol.: mirandum est, unde, etc., the wonder is, etc., Juv. 10, 32.