previous next
mussĭto , 1,
I.v. freq. n. and a. [musso].
I. Neutr., to be silent, keep quiet, not let one's self be heard; to speak in an undertone, to mutter, grumble (not in Cic. or Cæs.): “si sapis, mussitabis,Plaut. Mil. 2, 5, 65: “sub lectis latentes metu mussitant,id. Cas. 3, 5, 33: “ita clam quidam mussitantes,Liv. 1, 50: “cum David vidisset servos suos mussitantes,Vulg. 2 Reg. 12, 19: “contra nos,id. Exod. 16, 7.—
II. Act., to say in a low tone, to mutter, murmur any thing: to be silent respecting, to take no notice of a thing: “ego (haec) mecum mussito,Plaut. Mil. 3, 1, 119; id. Truc. 2, 2, 57; 2, 6, 10.— With rel.-clause: “malo ambigere bonos, quam ob rem id non meruerim, quam, quod est gravius, cur impetraverim, mussitare,Amm. 14, 6, 8: “accipienda et mussitanda injuria adulescentium est,is to be borne in silence, Ter. Ad. 2, 1, 53: “timorem,App. Mag. p. 320.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Old Testament, 2 Samuel, 12.19
    • Old Testament, Exodus, 16.7
    • Plautus, Casina, 3.5
    • Plautus, Miles Gloriosus, 2.5
    • Plautus, Miles Gloriosus, 3.1
    • Plautus, Truculentus, 2.2
    • Livy, The History of Rome, Book 1, 50
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: