previous next
mūtĭo or muttĭo , īvi, 4, v. n. from the sound mu,
I.to mutter, mumble, speak in a low tone (poet.; syn.: murmuro, musso).
I. Lit.: etiam muttis? So. Jam tacebo, Plaut. Am. 1, 1, 225; id. Mil. 2, 6, 83: “inpinge pugnum, si muttiverit,id. Bacch. 4, 7, 2; id. Most. 2, 1, 54: “nihil jam mutire audeo,Ter. And. 3, 2, 25: “neque opus est Adeo mutito,nor should it even be muttered, be hinted at, id. Hec. 5, 4, 26: “si muttivero, etiam quod certo scio,Plaut. Mil. 2, 6, 84.—
II. Transf.
A. To bleat, as a he-goat, Auct. Carm. Philom. 58; to bark: “non mutiet canis,Vulg. Exod. 11, 7.—
B. To creak, of a hinge: “num muttit cardo?Plaut. Curc. 1, 1, 94.—
C. Mutire, loqui. Ennius in Telepho: palam mutire plebeio piaculum est, Paul. ex Fest. p. 145 Müll. (Trag. v. 376 Vahl.).
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (6 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (6):
    • Plautus, Curculio, 1.1
    • Plautus, Mostellaria, 2.1
    • Old Testament, Exodus, 11.7
    • Plautus, Amphitruo, 1.1
    • Plautus, Bacchides, 4.7
    • Plautus, Miles Gloriosus, 2.6
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: