I.to mutter, mumble, speak in a low tone (poet.; syn.: murmuro, musso).
I. Lit.: etiam muttis? So. Jam tacebo, Plaut. Am. 1, 1, 225; id. Mil. 2, 6, 83: “inpinge pugnum, si muttiverit,” id. Bacch. 4, 7, 2; id. Most. 2, 1, 54: “nihil jam mutire audeo,” Ter. And. 3, 2, 25: “neque opus est Adeo mutito,” nor should it even be muttered, be hinted at, id. Hec. 5, 4, 26: “si muttivero, etiam quod certo scio,” Plaut. Mil. 2, 6, 84.—
II. Transf.
A. To bleat, as a he-goat, Auct. Carm. Philom. 58; to bark: “non mutiet canis,” Vulg. Exod. 11, 7.—
B. To creak, of a hinge: “num muttit cardo?” Plaut. Curc. 1, 1, 94.—
C. Mutire, loqui. Ennius in Telepho: palam mutire plebeio piaculum est, Paul. ex Fest. p. 145 Müll. (Trag. v. 376 Vahl.).