I.noteworthy, distinguished, remarkable, extraordinary, memorable, notable (not freq. till the Aug. per.; in Cic. perh. only once; in Cæs. not at all).
I. Prop.: exitus, * Cic. Fam. 5, 12, 5: “rara et notabilis res,” Plin. Ep. 7, 6, 1: “id est notabilius,” Quint. 8, 3, 22: “illud notabile ex diversis,” id. 8, 5, 5: “notabilis introitus,” Tac. Agr. 40: “cunctis,” Juv. 6, 374: “magna ista et notabilis eloquentia,” Tac. Or. 40.—
B. Esp., in a bad sense, infamous, notorious: “turpitudine notabiles,” Dig. 3, 1, 5: “si quid in pejus notabile est,” Quint. 1, 3, 1: “quae imperitis quoque ad reprehensionem notabilia videntur,” id. 9, 4, 33: “eo notabilior caedes fuit, quia filius patrem interfecit,” Tac. H. 3, 25.—
II. Transf., dis cernible, perceptible: “aspice nobilissimarum civitatum fundamenta vix notabilia,” Sen. Ira, 1, 2, 3.—
B. Pointed at, marked, indicated: “digitis hominum nutibusque notabilis,” App. M. 11, p. 784 Oud.—Hence, adv.: nŏtābĭlĭter , remarkably, notably; perceptibly: “quaedam frequentius et notabiliter usurpavit,” Suet. Aug. 87: “expalluit notabiliter,” Plin. Ep. 1, 5, 13: “gaudium eminuit,” id. ib. 5, 17, 5.—Comp.: “notabilius turbare,” Tac. H. 1, 55: “aliquem odisse,” Quint. Decl. 17.