I.v. n., to wander, rove, or ramble about a place (poet. and in post-Aug. prose).
I. Lit.: “oberrare tentoriis,” Tac. A. 1, 65: “ignotis locis,” Curt. 6, 5, 18: “mustela quae in domibus nostris oberrat,” Plin. 29, 4, 16, § 60: “dives arat Curibus, quantum non milvus oberrat,” Pers. 4, 26.—
B. Transf.: “crebris oberrantibus rivis,” Curt. 3, 4, 12.—
II. Trop.
A. To flit, hover before one: “mihi monstrum oberrat,” hovers before my eyes, Sen. Herc. Fur. 1280: “cum tanti periculi ... imago oculis oberraret,” Curt. 8, 6, 26.—
B. To err, mistake: “ut citharoedus Ridetur, chordā qui semper oberrat eādem,” blunders at, Hor. A. P. 356.