I.v. dep. n., to be angry at any thing (mostly post-Aug.; “but cf. obiratio): obirascens fortunae animus,” Sen. Tranq. An. 2, 11: cum male audiunt, obirascuntur. App. Mag. p. 275, 18; id. Flor. 3, p. 357.—Hence, ŏbīrātus , a, um, P. a., angered, angry: “fortunae obirati,” Liv. 1, 31; 42, 10; Sen. Ep. 56, 9; id. Const. 19, 2.
ŏb-īrascor , īrātus, 3,