I.to comply with, attend to, conform to, submit to, obey (cf.: oboedio, obsequor, pareo; class.).
(α).
With dat.: “te audi, tibi obtempera,” Cic. Fam. 2, 7, 2: “alicui obtemperare et parere,” id. Planc. 39, 94: “imperio populi Romani,” Caes. B. G. 4, 21: “voluntati alicujus,” id. B. C. 1, 35: “auctoritati senatūs,” id. ib. 1, 1; Cic. Imp. Pomp. 19, 56: “rationi obtemperare debet gubernator,” Varr. L. L. 9, § 6 Müll.: “naturae,” Suet. Tib. 59: “qui obtemperet ipse sibi, et decretis suis pareat,” who conforms to his own precepts, Cic. Tusc. 2, 4, 11: “tibi deos certo scio obtemperaturos magis,” they will regard you, Ter. Ad. 4, 5, 70.—
(γ).
With rel.-clause (perh. only in Plaut.): “non ego illi obtempero quod loquitur,” do not mind what he says, Plaut. Am. 1, 1, 293: “quae dico,” id. Most. 2, 2, 89. —
b. Impers. pass.: quominus eis optemperetur, Lex. Jul. Municip. fin. ap. Haub. p. 133: “si mihi esset obtemperatum,” Cic. Off. 1, 11, 35.—Hence, obtempĕranter , adv., willingly, readily, obediently (postAug.): se obtemperanter nobis accommodat, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 5, 11 Mai.: annuit, Prud. στεφ. 2, 112.