previous next
ob-tempĕro (opt- ), āvi, ātum, 1, v. a.,
I.to comply with, attend to, conform to, submit to, obey (cf.: oboedio, obsequor, pareo; class.).
(γ). With rel.-clause (perh. only in Plaut.): “non ego illi obtempero quod loquitur,do not mind what he says, Plaut. Am. 1, 1, 293: “quae dico,id. Most. 2, 2, 89. —
b. Impers. pass.: quominus eis optemperetur, Lex. Jul. Municip. fin. ap. Haub. p. 133: “si mihi esset obtemperatum,Cic. Off. 1, 11, 35.—Hence, obtempĕranter , adv., willingly, readily, obediently (postAug.): se obtemperanter nobis accommodat, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 5, 11 Mai.: annuit, Prud. στεφ. 2, 112.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (11 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (11):
    • Cicero, Letters to his Friends, 2.7.2
    • Caesar, Gallic War, 4.21
    • Cicero, On Pompey's Command, 19.56
    • Cicero, For Aulus Caecina, 18.52
    • Cicero, For Plancius, 39.94
    • Plautus, Mostellaria, 2.2
    • Caesar, Civil War, 1.35
    • Plautus, Amphitruo, 1.1
    • Suetonius, Tiberius, 59
    • Cicero, Tusculanae Disputationes, 2.4
    • Cicero, De Officiis, 1.11
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: