previous next
ob-testātĭo , ōnis, f. obtestor,
I.an adjuring, conjuring; an engaging or obliging to any thing by calling God to witness (class.): obtestatio est, cum deus testis in meliorem partem vocatur: detestatio, cum in deteriorem, Paul. ex Fest. p. 184 Müll.: “quid ergo illa tua obtestatio tibicinis?Cic. Dom. 48, 125: “viri,Cic. Clu. 12, 35; id. Balb. 14, 33.—
II. Transf., an earnest entreaty, adjuration (rare); in plur.: “matronae in preces obtestationesque versae,supplications, Liv. 27, 50: “senatus ad infimas obtestationes procumbens,Tac. A. 1, 12: quā obtestatione discedens, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 5; Cic. Fam. 13, 1, 4; Suet. Tib. 40.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Cicero, Letters to his Friends, 13.1.4
    • Cicero, For Aulus Cluentius, 12.35
    • Cicero, For Cornelius Balbus, 14.33
    • Cicero, On his House, 48.125
    • Tacitus, Annales, 1.12
    • Suetonius, Tiberius, 40
    • Livy, The History of Rome, Book 27, 50
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: