previous next
obtūro , āvi, ātum, 1 (old
I.inf. pass. obturarier, Cato, R. R. 154), v. a., to stop up, to close (class.; syn.: oblino, obstruo).
I. Lit.: “gutturem,Plaut. Aul. 2, 4, 25: “os,id. Stich. 1, 2, 57: “foramina,Plin. 19, 10, 58, § 178: “dolia operculis,Vitr. 7, 12: “aures,” i. e. to refuse to listen, Hor. Ep. 2, 2, 105; “obstructas eas partes et obturatas esse,Cic. Fat. 5, 10: “oculos,Vulg. Num. 24, 3: “ora leonum,id. Heb. 11, 33.—
II. Trop., to assuage, allay: “amorem edendi,Lucr. 4, 869.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • New Testament, Hebrews, 11.33
    • Plautus, Stichus, 1.2
    • Old Testament, Numbers, 24.3
    • Vitruvius, On Architecture, 7.12
    • Plautus, Aulularia, 2.4
    • Lucretius, De Rerum Natura, 4.869
    • Cicero, De Fato, 5
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: