I.a massacre, utter destruction, extermination (rare before the Aug. period; “syn.: clades, strages, caedes): orare ne in occidione victoriam poneret,” Liv. 3, 28.—Esp. freq. in the phrase occidione occidere or caedere, to cut off completely, cut down with utter destruction: “equitatus occidione occisus,” Cic. Fam. 15, 4, 7; id. Phil. 14, 14, 36; Liv. 28, 43; 2, 51; 9, 38 et saep.: “omnes occidione caesi,” Just. 26, 2, 5; 28, 2, 1; so, “occidione occumbere,” to be wholly cut off, Tac. A. 12, 38: “equi, viri, cuncta victa occidioni dantur,” every thing captured was destroyed, id. ib. 13, 57: “occidioni exempti,” id. ib. 12, 56 fin.—Of animals and plants: “nec ad occidionem gens interimenda est,” Col. 9, 15, 3: “occidionem gregis prohibens,” id. 7, 5, 16: “nec ad occidionem universum genus perduci patimur,” id. 4, 17, 3.
occīdĭo , ōnis, f. 1. occīdo,