I. Full of courtcousness or complaisance, obliging, ready to serve (esp. towards one's superiors; class.; “syn. studiosus): homo,” Cic. Fam. 13, 21, 2: “amicitia,” id. Planc. 19, 46: “sedulitas,” Hor. Ep. 1, 7, 8: “voluntas,” Ov. P. 3, 2, 17.—Comp.: “estne quisquam, qui tibi officiosior, liberaliorque videatur?” Cic. Rosc. Com. 6, 18; id. Att. 13, 45, 3.—Sup.: “officiosissima natio candidatorum,” Cic. Pis. 23, 55; for which with summe: “homines Lampsaceni summe in omnes cives Romanos officiosi,” Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63.—
II. Dutiful, in accordance with duty: “dolor,” Cic. Tusc. 3, 28, 70: “labores,” id. Mil. 5, 12: “pietas,” Sen. Ep. 99, 18.—
B. Subst.: offĭcĭō-sus , i, m., an official or attendant at a bath, Petr. 92.—Hence, adv.: offĭcĭōsē , courteously, obligingly (class.): “officiose et amice factum,” Cic. Lael. 20, 81: aliquid facere, Afran. ap. Charis. p. 247 P.: “scribere,” Cic. Att. 1, 20, 1.—Comp.: “gratum etiam Pilia (fecit), sed illa officiosius, quod, etc.,” Cic. Att. 6, 1, 22.—Sup.: “officiosissime venit ad me,” Plin. Ep. 10, 21 (32) init.