I. In gen., altogether, wholly, entirely, utterly, at all (syn.: prorsus, penitus): Neoptolemus apud Ennium philosophari sibi ait necesse esse, sed paucis: nam omnino haud placere, entirely, i. e. constantly, Cic. Tusc. 2, 1, 1; v. also id. de Or. 2, 37, 156 (Enn. Trag. v. 417 Vahl.): “non omnino jam perii: est reliquom quo peream magis,” Plaut. As. 1, 3, 80: “defensionum laboribus aut omnino aut magnā ex parte liberatus,” Cic. Tusc. 1, 1, 1: “ut non multum aut nihil omnino Graecis cederetur,” not at all, id. ib. 1, 3, 5: “ita fit ut omnino nemo esse possit beatus,” id. ib. 2, 6, 16: “id agimus ut id in sapiente nullum sit omnino,” id. ib. 3, 10, 22; cf. id. Off. 2, 1, 3: “Clodium sanxisse, ut vix aut omnino non posset ... infirmari sua lex,” not at all, id. Att. 3, 23, 2: “non omnino quidem, sed magnam partem,” id. Fam. 9, 15, 3: “quae aut omnino aut certe facilius consequentur,” id. Balb. 19, 43: “eos omittamus, qui omnino nusquam reperiuntur,” id. Lael. 6, 21: “causas omnino numquam attigerunt,” id. de Or. 2, 13, 55: non usquam id quidem dicit omnino, sed quae dicit idem valent, absolutely, i. e. expressly, explicitly, id. Tusc. 5, 9, 24: “omnino, quod cupis, efficies,” Cat. 98, 5: “non tamen omnino Teucros delere paratis,” Verg. A. 9, 248: “ne faciam, inquis, Omnino versus,” Hor. S. 2, 1, 6: “nihil omnino, te recitante placet,” Mart. 3, 45, 4.— With omnis: “non ego omnino lucrum omne esse utile homini existimo,” all and every, of all kinds whatever, Plaut. Capt. 2, 2, 75: “hoc genus et cetera necessaria et omnino omnis argumentatio, etc.,” Cic. Inv. 1, 46, 86: “vis et injuria et omnino omne. quod obfuturum est,” id. ib. 2, 53, 164: “sin omnino interierint omnia,” id. Fam. 6, 2, 6; v. also the foll.—With prorsus: “non justa, injusta, prorsus omnino obsequor,” Ter. Ad. 5, 9, 33.—
II. In partic.
A. With numerals, in all, altogether, only, but, just (= οἱ πάντες): “quinque omnino fuerunt,” Cic. Clu. 28, 76: “diebus omnino decem et octo,” Caes. B. G. 4, 19 fin.: “sane frequentes fuimus: omnino ad ducentos,” Cic. Q. Fr. 2, 1, 1: “erant omnino itinera duo,” there were only two ways, Caes. B. G. 1, 6: “duae omnino civitates,” id. ib. 4, 38: “cum omnino non essent amplius centum,” Nep. Pelop. 2, 3: “expeditionem unam omnino suscepit,” Suet. Claud. 17: “semel omnino eam viderat,” Curt. 4, 10. 24.—
B. In concessive clauses, by all means, indeed, doubtless, yes, certainly, to be sure. —With sed: “restricti omnino esse nullo modo debemus, sed in deligendis idoneis judicium et diligentiam adhibere, etc.,” Cic. Off. 2, 18, 62: “danda opera est omnino ... sed, etc.,” id. ib. 2, 20, 71; so id. de Or. 2, 21, 89: “pugnas omnino, sed cum adversario facili,” id. Ac. 2, 6, 84.—With autem: “omnino est amans sui virtus ... ego autem non de virtute nunc loquor,” id. Lael. 26, 98.—
C. In making a statement of general application, in general, generally, universally: “de hominum genere, aut omnino de animalium loquor,” Cic. Fin. 5, 11, 33: “plurimumque poëtis nostris, omninoque Latinis litteris luminis attulisti,” id. Ac. 1, 3, 9; Plin. Ep. 5, 4, 3.—At the beginning of a general proposition: “omnino fortis animus et magnus duabus rebus maxime cernitur,” Cic. Off. 1, 20, 66: “omnino omnium horum vitiorum atque incommodorum una cautio est, ut, etc.,” id. Lael. 21, 78.—
D. After non modo (non), in a climax: “non modo imperator, sed liber habendus omnino non est,” Cic. Par. 5, 1, 33: “non modo tantam causam perorare, sed omnino verbum facere,” id. Quint. 24, 77: “quos ego non modo reges appellatos, sed omnino natos nesciebam,” id. Fam. 9, 15, 13; cf. id. Caecin. 13, 36.
