I.inf. pres. opitularier; v. in the foll.), v. dep. n. [ops-tulo, whence tuli], to bring aid; to help, aid, assist, succor (class.; “syn.: adjuvo, subvenio, auxilior, succurro): amanti ire opitulatum,” Plaut. Mil. 3, 1, 27: “amicum amico opitularier,” id. Curc. 2, 3, 54: “sontibus,” Cic. Fam. 4, 13, 3: “inopiae,” to relieve, Sall. C. 33, 2: “permultum ad dicendum,” Cic. Inv. 2, 2, 7: “frequentatio, quae conjecturalibus causis opitulatur,” Auct. Her. 4, 40, 53.—
ŏpĭtŭlor , ātus, 1 (old