previous next
ŏpĭtŭlor , ātus, 1 (old
I.inf. pres. opitularier; v. in the foll.), v. dep. n. [ops-tulo, whence tuli], to bring aid; to help, aid, assist, succor (class.; “syn.: adjuvo, subvenio, auxilior, succurro): amanti ire opitulatum,Plaut. Mil. 3, 1, 27: “amicum amico opitularier,id. Curc. 2, 3, 54: “sontibus,Cic. Fam. 4, 13, 3: “inopiae,to relieve, Sall. C. 33, 2: “permultum ad dicendum,Cic. Inv. 2, 2, 7: “frequentatio, quae conjecturalibus causis opitulatur,Auct. Her. 4, 40, 53.—
(β). With contra, to be good against, to relieve; of remedies: “contra vanas species opitulari,Plin. 28, 8, 27, § 103.!*? Act. collat. form ŏpĭtŭlo , āre (anteclass.): corrige, opitula, Liv. And. ap. Non. 475, 11.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Cicero, Letters to his Friends, 4.13.3
    • Plautus, Curculio, 2.3
    • Plautus, Miles Gloriosus, 3.1
    • Sallust, Catilinae Coniuratio, 33
    • Cicero, De Inventione, 2.2
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: