I. A rising of the heavenly bodies (opp. occasus; class.): solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque cognoscere, Cic. Div. 1, 56, 128: “primi sub lumina solis et ortus,” Verg. A. 6, 255: “(sol) ab ortu ad occasum commeans,” from east to west, Cic. N. D. 2, 19, 49: solis, sunrise, i. e. the orient, the east, id. Cat. 3, 8: “tum bis ad occasum, bis se convertit ad ortus,” Ov. M. 14, 386: “nitido ab ortu,” id. ib. 2, 112: “signorum,” Verg. E. 9, 46: “ortus lucis,” Vulg. Sap. 16, 28.—
II. A rise, beginning, origin (cf. origo): “tribuniciae potestatis,” Cic. Leg. 3, 8, 19: “juris,” id. ib. 1, 6, 20: “Favonii,” Plin. 17, 9, 8, § 57: “materno ortu,” Ov. M. 13, 148: “ab Elide ducimus ortum,” we are sprung, derive our origin, id. ib. 5, 494: “ortus nascentium,” the birth, Cic. Div. 2, 43, 91; id. Tusc. 1, 38, 91: “Cato ortu Tusculanus,” by birth, id. Leg. 2, 2, 5.—Of a river, the source: “donec venias ad fluminis ortus,” Ov. M. 11, 139.—Of plants, the springing up, growth, Lucr. 5, 211.