previous next
per-dŏcĕo , cui, ctum, 2, v. a.,
I.to teach or instruct thoroughly (rare but class.; “syn. erudio): res difficilis ad perdocendum,Cic. Sest. 44, 96: “aliquem,Plaut. Capt. 3, 5, 59: “quanti istuc unum me coquitare perdoces?id. Ps. 3, 2, 85: “si quid Apollo Utile mortales perdocet ore meo,Ov. R. Am. 490: “homines,Lucr. 5, 1438: “suam stultitiam,to betray, Quint. 1, 1, 8.—With object-clause: “dignam Maeoniis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae,Ov. P. 4, 12, 28.—Hence, perdoctus , a, um, P. a., very learned, very skilful (rare but class.), Plaut. Mil. 2, 2, 103; Ter. Heaut. 2, 3, 120: “homo,Cic. Balb. 27, 60: “genitor,Stat. S. 5, 3, 2: “exitio,Lucr. 3, 473.—Adv.: perdoctē , very skilfully (ante-class.), Plaut. Most. 1, 3, 122.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (11 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (11):
    • Cicero, For Cornelius Balbus, 27.60
    • Cicero, For Sestius, 44.96
    • Plautus, Mostellaria, 1.3
    • Plautus, Pseudolus, 3.2
    • Plautus, Captivi, 3.5
    • Plautus, Miles Gloriosus, 2.2
    • Lucretius, De Rerum Natura, 3.473
    • Lucretius, De Rerum Natura, 5.1438
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 1, 1.8
    • Ovid, Ex Ponto, 4.12
    • Statius, Silvae, 5.3
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: