I.v. dep. n.
I. Lit., to fulfil, perform, discharge (class.).
(α).
With abl.: “munere quodam necessitatis, et gravi opere perfungimur,” Cic. Sen. 21, 77: “honoribus amplissimis et laboribus maximis,” id. Fam. 1, 8, 3: “rei publicae muneribus,” id. de Or. 1, 45, 199: “rebus amplissimis,” id. Brut. 2, 8.—
(β).
With acc. (post-Aug.): onera quaestoria perfunctus est, Front. Ep. ad Verum, 7.—
II. Transf.
A. To go through, undergo, endure; to get through with, get rid of.
(α).
With abl.: “pericula, quibus nos perfuncti sumus,” Cic. Mur. 2, 4: “molestiā,” id. Fam. 5, 12, 5: “fato,” Gell. 10, 18, 3: “vitā,” i. e. to die, Lucr. 3, 982.—
(β).
With ab (ante-class.): sues perfunctas esse a febri, et a foriā, are free from, etc., Varr. R. R. 2, 4, 5.—(Others omit the prep. a.)—
(γ).
With acc.: “timorem illum satis inanem perfuncti,” App. M. 8, p. 208, 41: “omnia perfunctus vitai praemia marces,” Lucr. 3, 956; cf.: “zeugma multa pro aliquo perpessus atque perfunctus,” Cic. Fam. 1, 9, 10.—
(δ).
Absol.: “jam perfunctus sum, explevi animos invidorum,” I have gone through it, have stood it out, Cic. Dom. 17, 44: “judices, quod se perfunctos jam esse arbitrantur, cum de reo judicarunt, neglegentius attendunt cetera,” Cic. Clu. 41, 116.—In a pass. signif.: “memoria perfuncti periculi,” Cic. Sest. 4, 10.—
B. To enjoy (very rare).