previous next
perjūrus , a, um, adj. per-jus.
I. Lit., who breaks his oath, perjured (class.): “quid inter perjurum et mendacem?Cic. Rosc. Com. 16, 46: “perjurissimus leno,id. ib. 7, 20: “perjura Troja,Verg. A. 5, 811: “perjuri arte Sinonis,id. ib. 2, 195: “perjuras puellas punire,Prop. 3, 8, 53: “perjura fides,Hor. C. 3, 24, 59; Juv. 13, 174.—
II. Transf., in gen., who lies under oath, false, lying (Plautin.), Plaut. Mil. 4, 2, 74. —Comp., Plaut. Mil. 1, 1, 21; id. Trin. 1, 2, 164.—Sup.: “perjurissime hominum,Plaut. Ps. 1, 3, 117; id. Rud. 5, 3, 19.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Cicero, For Quintus Roscius the Actor, 16.46
    • Plautus, Miles Gloriosus, 1.1
    • Plautus, Miles Gloriosus, 4.2
    • Vergil, Aeneid, 5.811
    • Plautus, Pseudolus, 1.3
    • Plautus, Rudens, 5.3
    • Plautus, Trinummus, 1.2
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: