previous next
pĕtītor , ōris, m. peto.
I. In gen., a seeker, striver after any thing (poet.): “famae,Luc. 1, 131.—
II. In partic.
A. Polit. t. t., an applicant or candidate for an office (very rare for candidatus; not in Cic.), Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10: “e petitoribus non alios adjuvare aut ad honorem pati pervenire,Suet. Caes. 23: “hic generosior Descendat in campum petitor,Hor. C. 3, 1, 10.—
B. Judicial t. t., a claimant, plaintiff, in private or civil suits (whereas he who prefers the complaint in a criminal case is termed accusator; “class.): quis erat petitor? Fannius: quis reus? Flavius,Cic. Rosc. Com. 14, 42: “petitoris personam capere, accusatoris deponere,id. Quint. 13, 45; Gai. Inst. 4, 94 et saep.—
C. A suitor, wooer (post-class.), App M. 4, p. 309 Oud.; Sen. Fragm. § 39 Haas; Cod. Th. 3, 7, 1; Ambros. in Luc. 8, 70 fin.
D. In late Lat.: “MILITIAE,a recruiting officer, Inscr. Grut. 531, 10; ib. Murat. 788, 7; 794, 7.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (3 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (3):
    • Cicero, For Quintus Roscius the Actor, 14.42
    • Suetonius, Divus Julius, 23
    • Lucan, Civil War, 1.131
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: