previous next
phĭlŏlŏgus , a, um, adj., = φιλόλογος.
I. Of or belonging to learning, learned, literary: “philologis et philotechnis rebus me delectans,Vitr. 6 prooem. 4: “homines,Sen. Apoc. 5, 4.—
II. Esp. of persons.
A. Scholarly, learned, versed in history, antiquities, and literature (implying a broader culture than grammaticus, litterator; “v. Krebs, Antibarb. 863 sq.): homines nobiles illi quidem, sed nullo modo philologi,Cic. Att. 13, 12, 3.—Subst.: phĭlŏlŏgus , i, m. —
B. In gen., a person engaged in learned or literary pursuits, a man of letters, learned man, scholar (class.): “Atteius Philologi appellationem assumpsisse videtur, quia, sicut Eratosthenes, qui primus hoc cognomen sibi vindicavit, multiplici variāque doctrinā censebatur,Suet. Gram. 10: cum Ciceronis librum de republicā prendit hinc philologus aliquis, hinc grammaticus, hinc philosophiae deditus, alius alio curam suam mittit; “... hoc subnotat (philologus): duos Romanos reges esse, etc.,Sen. Ep. 108, 30.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (4 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (4):
    • Cicero, Letters to Atticus, 13.12.3
    • Vitruvius, On Architecture, 6
    • Seneca, Apocolocyntosis, 5
    • Seneca, Epistulae, 108.30
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: