previous next
pŏēta , ae (POETES, Inscr. Orell. 1163), m., = ποιητής.
I. In gen., a maker, producer (ante-class.): “nec fallaciam Astutiorem ullus fecit poëta,a contriver, trickster, Plaut. Cas. 5, 1, 7: “tu poëta es prorsus ad eam rem unicus,you are just fit for it, id. As. 4, 1, 3.—
II. In partic., a poet (class.; syn. vates): visus Homerus adesse poëta, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 16, 51 (Ann. v. 6 Vahl.); Cic. de Or. 2, 46, 194: “oratores et poëtae,id. ib. 3, 10, 39: “versificator quam poëta melior,Quint. 10, 1, 89: “pictoribus atque poëtis Quidlibet audendi semper fuit aequa potestas,Hor. A. P. 9: “expectes eadem a summo minimoque poëtā,Juv. 1, 14: “judex absolvit injuriarum eum, qui Lucilium poëtam in scenā nominatim laeserat,Auct. Her. 2, 3, 19: unum (genus deorum) a poëtis traditum, Aug. Civ. Dei, 4, 27 init.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (5 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (5):
    • Horace, Ars Poetica, 9
    • Plautus, Asinaria, 4.1
    • Plautus, Casina, 5.1
    • Cicero, On Oratory, 2.46
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 10, 1.89
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: