I. Endowed, gifted, or provided with, possessed of something (above others) (freq. and class.; syn.: instructus, ornatus); constr. with abl.: “legiones pulchris armis praeditas,” Plaut. Am. 1, 1, 63: “divino praedita sensu,” Lucr. 5, 144: “immortali sunt haec naturā praedita,” id. 1, 236: “parvis opibus ac facultatibus praeditus,” Cic. Div. in Caecil. 21, 69: mundus praeditus animo et sensibus, id. N. D. 1, 8, 18: “spe,” Cic. Verr. 1, 3, 10: “parvo metu,” id. Tusc. 5, 14, 41: “singulari cupiditate, audaciā, scelere,” id. Div. in Caecil. 2, 6: “praeditus levitate, egestate, perfidiā,” id. Fl. 3: “singulari immanitate et crudelitate,” id. Sull. 3, 7: “vitio grandi et perspicuo,” id. Inv. 1, 47, 88.—
prae-dĭtus , a, um, Part. [do].