previous next
prae-nōmen , ĭnis, n.
I. Lit., the name which stood before the name of the gens, the first name, prœnomen, usually abbreviated; “thus, in M. Tullius Cicero, Marcus is the prænomen, as A. = Aulus, C. = Caius, Cn. = Cnaeus, etc.: Quintilius cum filio, cui Marco praenomen erat,Liv. 30, 18, 5: “quod sine praenomine familiariter ad me epistulam misisti,Cic. Fam. 7, 32, 1: “Quinte, puta, aut Publi (gaudent praenomine molles Auriculae),Hor. S. 2, 5, 32: “praenominibus feminas esse appellatas testimonio sunt Caecilia et Tarracia, quae ambae Gaiae solitae sint appellari, pari modo Lucia et Titia,Fest. p. 224 Müll.: pueris non prius, quam togam virilem sumerent, puellis non antequam nuberent, praenomina imponi moris fuisse, Q. Scaev. ap. Auct. Epit. Nom. Rat., Huschke, Jurisp. ante-Just. p. 16 sq.—
II. Transf., in gen., an appellation or title placed before a person's name: “praenomen Imperatoris,Suet. Caes. 76; id. Tib. 26; id. Claud. 12.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (6 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (6):
    • Cicero, Letters to his Friends, 7.32.1
    • Suetonius, Divus Claudius, 12
    • Suetonius, Divus Julius, 76
    • Horace, Satires, 2.5.32
    • Suetonius, Tiberius, 26
    • Livy, The History of Rome, Book 30, 18.5
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: