I.to know beforehand, to foreknow (poet. and in postAug. prose): “nonne oportuit praescisse me ante?” Ter. And. 1, 5, 4: “eum haec praescisse,” Suet. Tib. 67.—
II. Esp. (in eccl. Lat.), of God's foreknowledge: “praescivit et praedestinavit,” Vulg. Rom. 8, 29; 11, 2; Ambros. in Luc. 7, 167.—Hence, adv.: praescĭ-enter , with foreknowledge, Anon. (Hilar.) in Job, 1, p. 77.