I.a. [prandium].
I. Neutr., to take breakfast, to breakfast (v. prandium; “class.): hic rex cum aceto pransurus est et sale,” Plaut. Rud. 4, 2, 32: “prandi in navi,” id. Men. 2, 3, 50: “prandi perbene,” id. ib. 5, 9, 81: “Caninio consule scito neminem prandisse (because he was elected in the afternoon, and resigned his office on the following morning),” Cic. Fam. 7, 30, 1: “sic prandete, commilitones, tamquam apud inferos coenaturi,” Val. Max. 3, 2, 3: “ad satietatem,” Suet. Dom. 21; Plin. 28, 5, 14, § 56: “prandebat sibi quisque deus,” Juv. 13, 46.—
II. Act., to breakfast on any thing, to take as a breakfast or luncheon; or, in gen., to eat: “calidum prandisti prandium,” Plaut. Poen. 3, 5, 14: “luscinias prandere,” Hor. S. 2, 3, 245: “olus,” id. Ep. 1, 17, 13.—Hence, pransus , a, um, P. a., that has breakfasted (like potus, that has drunk): “pransus non avide,” Hor. S. 1, 6, 127; 1, 5, 25: “pransa Lamia,” id. A. P. 340. —Because soldiers were accustomed to eat before an engagement; hence, pransus paratus, or curatus et pransus, of soldiers, fed, i. e. ready, fit for fighting: exercitus pransus, paratus, Cato ap. Gell. 15, 13, 5; Varr. ap. Non. 459, 2: “ut viri equique curati et pransi essent,” Liv. 28, 14: pransus, potus, overfed, gluttonous: “adde inscitiam pransi, poti, oscitantis ducis,” Cic. Mil. 21, 56.